الكافي ج : 1 ص : 357

روزی زید بن علی(ع)همراه با  نامه هایی از مردم کوفه , بر امام باقر(ع) وارد  می شود و به آن حضرت خبر می دهد که مردم کوفه  مرا از آمادگی خود برای حمایت از  من خبر داده و مرا دعوت به قیام کرده اند. امام باقر(ع) از زید می پرسد : آیا این نامه ابتداءا از سوی کوفیان  بسوی تو روانه  شده یا اینکه  شما به ایشان نامه نوشته و آن  ها را به حمایت از خود فراخوانده اید و آنان این نامه ها را درجواب نامه تو نوشته اند؟

زید در  پاسخ می گوید : این نامه ها را کوفیان از پیش خود ابتداءآ  برای من نوشته اند ؛ چون آن به حق ما اهل بیت معرفت دارند و  قرابت ما را نسبت به پیامبر(ص) می دانند و در کتاب خدای عز و جل نیز وجوب مودت نسبت به ما و وجوب اطاعت از ما را یافته اند و همچنین از تنگنا و  گرفتاری هایی که  ما به آن مبتلا هستیم ، آگاهی  دارند.

امام باقر(ع) فرمود :  إِنَّ الطَّاعَةَ مَفْرُوضَةٌ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سُنَّةٌ أَمْضَاهَا فِي الْأَوَّلِينَ وَ كَذَلِكَ يُجْرِيهَا فِي الْآخِرِينَ وَ الطَّاعَةُ لِوَاحِدٍ مِنَّا وَ الْمَوَدَّةُ لِلْجَمِيعِ وَ أَمْرُ اللَّهِ يَجْرِي لِأَوْلِيَائِهِ بِحُكْمٍ مَوْصُولٍ وَ قَضَاءٍ مَفْصُولٍ وَ حَتْمٍ مَقْضِيٍّ وَ قَدَرٍ مَقْدُور وَ أَجَلٍ مُسَمًّى لِوَقْتٍ مَعْلُوم

اطاعت (مردم از پيشوا) از طرف خداى عز و جل واجب گشته و روشى است كه خدا آن را در پيشينيان امضاء كرده و در آخرين همچنان اجرا ميكند، و اطاعت نسبت بيك نفر از ماست و دوستى نسبت بهمه ما و امر خدا (امامت و وجوب اطاعت يا خروج و نهضت يا صبر بر اذيت) نسبت باوليائش جارى مى‏شود طبق حكمى (متصل از امامى بامام ديگر) و فرمانى قطعى و آشكار و حتمى بودنى انجام شدنى و اندازه‏ئى بى‏كم و زياد و موعدى معين در وقتى معلوم (حاصل اينكه امور مربوط بامام از طرف خدا اندازه و مدتش معين مى‏شود و حتمى و قطعى و لا يتغير است) مبادا كسانى كه ايمان ثابتى ندارند، ترا سبك كنند، ايشان ترا در برابر خواست خدا هيچ گونه بى‏نيازى ندهند، شتاب مكن كه خدا بواسطه شتاب‏ بندگانش شتاب نميكند (زمان رسيدن دولت حق را پيش نمياندازد) (1) تو بر خدا سبقت مگير كه گرفتارى ناتوانت كند و بخاكت اندازد